Cel pracy:
Celem artykułu było przedstawienie wyników analizy wytrzymałości na przebicie geosyntetyków osłonowych i uszczelniających. Wykonano normowe badania kwalifikacyjne na sztywnym podparciu zgodnie z normą PN-EN 14574:2015-12. Do badań wykorzystano cztery rodzaje geowłóknin osłonowych o różnych grubościach i gramaturach oraz trzy rodzaje geomembran różniących się grubością. Poszczególne materiały zostały zbadane oddzielnie oraz w formie geokompozytów, w których połączono geomembrany z geowłókninami.

Materiał i metody:
W badaniu zastosowano dwie grupy geosyntetyków. Pierwszą grupą były cztery rodzaje geowłóknin, których funkcją jest rozdzielanie materiałów o różnym uziarnieniu, filtracja lub osłona w konstrukcjach inżynierskich. Geowłókniny charakteryzowały się różną grubością, gramaturą lub technologią wytwarzania. Drugą grupą były nieprzepuszczalne geomembrany o właściwościach uszczelniających, wykonane z polietylenu obustronnie walcowanego na gładko, o trzech grubościach. Do przeprowadzenia badania wytrzymałości geosyntetyków na przebicie piramidką (PN-EN 14574:2015-12).

Wyniki i wnioski:
Wśród geowłóknin najbardziej odporną na przebicie okazała się gowłóknina igłowana o grubości 4 mm. Wartości dla pozostałych geowłóknin igłowanych o grubości 1,5 mm zależały od ich gramatury i różniły się wytrzymałością o 30% na korzyść geowłókniny o większej gramaturze. Geowłóknina klejona o grubości 0,5 mm okazała się mieć zbliżoną wytrzymałość do 1,5 mm geowłókniny o większej gramaturze i o 46% bardziej wytrzymałą niż geowłóknina o takiej samej grubości i mniejszej gramaturze. W przypadku geomembran wytrzymałość na przebicie okazała się być 2–5-krotnie większa niż wytrzymałość geowłóknin.