Cel pracy:
W artykule przedstawiono stosowane od wielu lat tradycyjne systemy nawadniania oraz zaproponowano zmiany w dominującym systemie rolniczym w celu poprawy bezpieczeństwa żywnościowego Regionu. Wiele wysiłków i środków przeznaczono na nowe formy gospodarki wodnej na poziomie międzystanowym dla stowarzyszeń użytkowników wody. Wysuszenie Morza Aralskiego i rozwój nawodnień w górnych partiach zlewni rzeki Amu-Daria, a także regulacja przepływu rzeki istotnie wpłynęły na stan hydrogeologiczny i melioracyjny terenów nawadnianych regionu.

Materiał i metody:
Z uwagi na fakt, że istnieje wiele lat tradycyjnej technologii, jest to równoczesne stosowanie rozwiązań systemowych poprawiających bezpieczeństwo technologii Regionu. Wiele wysiłku i zasobów poświęcono nowym formom wody na poziomie międzystanowym dla stowarzyszeń użytkowników. Odwadnianie rzeki Aral i nawadnianie górnych zlewni rzeki Darii.

Wyniki i wnioski:
Szacowana średnia wydajność systemów nawadniających była bardzo niska i nie zmieniała się znacząco w czasie. Nawadnianie rozwijano głównie poprzez budowę nowych systemów nawadniających oraz, w mniejszym stopniu, przez rekonstrukcję starych. Szacuje się, że około 50% wody do nawadniania pobranej z rzek zostało utracone z powodu przesiąkania z kanałów i parowania. Generalnie można stwierdzić, że oddziaływanie dużych projektów melioracyjnych z zakresu melioracji pozytywnie wpłynęło na rozwój regionów rolniczych. Jednak nie wszystkie projekty przyniosły oczekiwane korzyści m.in. z różnych powodów, takich jak presja polityczna na zwiększenie produkcji biomasy poprzez próby stosowania niekiedy nieracjonalnych i wysokich dawek nawadniania, przekraczających zdolność retencyjną nawadnianej gleby.