W praktyce inżynieryjnej coraz częściej spotyka się wdrażanie nowatorskich rozwiązań instalacji wykorzystywanych do usuwania szkodliwych cieczy lekkich tak, aby uniemożliwić ich migrację do wód powierzchniowych. Urządzenia te są coraz częściej zintegrowane z systemem obejściowym, gdzie przelewy burzowe zamiast być instalowane w wydzielonych komorach poprzedzających urządzenie oddzielacza są wbudowane w jego korpus. Tego typu rozwiązanie techniczne daje bardzo duże korzyści ekonomiczne, co wiąże się z łatwiejszym wykonaniem technicznym instalacji, oraz ułatwia późniejszą eksploatacje urządzenia. Niestety, tego typu urządzenia bardzo często nie spełniają nałożonych na nie wymagań hydraulicznych, a przez to również i technologicznych. Nie gwarantują zakładanego rozdziału przepływów strumienia wewnątrz urządzeń, co prowadzi do przeciążeń instalacji. W dobrze zaprojektowanych urządzeniach tego typu ustalona przepustowość nominalna Qn stanowi określony procent maksymalnego natężenia przepływu strumienia (od 10 do 20% Qmax). Zatem do systemu obejściowego urządzenia kierowane jest 90% bądź 80% strumienia maksymalnego. Niestety, precyzyjne oddzielenie 10%, czy też 20% od maksymalnego strumienia nie jest w praktyce łatwe ze względu na bardzo złożoną hydraulikę przepływu. Nie udało się do tej pory zaprojektować i zbudować łatwego w konstrukcji urządzenia, które daje możliwość rozdzielenia strumienia doprowadzanych ścieków Qmax > Q > Qn płynący w kanale otwartym, tak aby Qn popłynął do oddzielacza, a reszta do systemu obejściowego. W rezultacie kiedy wzrasta strumień Q > Qn w kanale dopływowym, to stosowane obecnie urządzenia rozdzielające zanieczyszczony strumień przed oddzielaczami (przelew) zrzucają nadmiar zanieczyszczeń do systemu obejściowego. Dlatego też do prawidłowego zaprojektowania oddzielacza cieczy lekkich konieczne są badania fizyczne w rzeczywistej skali, które zostały opisane w artykule.