Do zaopatrzenia ludności w wodę na potrzeby bytowo- gospodarcze korzysta się z wód powierzchniowych lub podziemnych. Małe stacje wodociągowe eksploatują wodę najczęściej z ujęć głębinowych, z podwyższoną zawartością przede wszystkim żelaza i manganu. Wodę o takich parametrach można uzdatnić metodami klasycznymi opartymi na filtracji przez złoże żwirowe lub metodami nowoczesnymi, np. poprzez separację membranową (mikrofiltracja, nanofiltracja, ultrafiltracja, odwrócona osmoza). Każda technologia generuje określone koszty, dlatego też przeprowadzono analizę porównawczą kosztów technologii klasycznej i membranowej dla modernizowanej stacji uzdatniania wody o średniej wydajności 571 m3 • d–1. Obliczono całkowite koszty inwestycyjne i koszty technologii dla dobranych urządzeń (przy założeniu okresu eksploatacji 30 lat) i stwierdzono, że są one porównywalne dla obu technologii. Różnica wynosi odpowiednio 3,0% i 7,5% na korzyść technologii klasycznej. W przypadku budowy nowej stacji technologię klasyczną przedraża jednak koszt budynku. Przewiduje się, że wraz ze wzrostem popularności technologii membranowych koszty ich zastosowania będą stopniowo malały.