Cel pracy:
Celem pracy było zbadanie rozmiaru współcześnie występujących niżówek w poszukiwaniu odpowiedzi, czy niepokojące obserwowane ekstremalne niskie stany wody przekładają się na ekstremalne niskie przepływy i wykazują jakiekolwiek tendencje.

Materiał i metody:
W pracy wykorzystano dane hydrologiczne dla wodowskazów na Wiśle w Warszawie: Warszawa, Warszawa-Bulwary, Warszawa-Nadwilanówka. W poszukiwaniu trendów w przebiegu charakterystyk niżówek zastosowano nieparametryczny test Manna-Kendalla na poziomie istotności α=0,05.

Wyniki i wnioski:
W ciągu 20 ostatnich lat niżówki głębokie wystąpiły w następujących latach: w 2003, 2007, 2012, 2015, 2019 i 2020 roku. Do roku hydrologicznego 2019 najniższe absolutne minimum z 2015 dla wodowskazu Warszawa-Bulwary nie zostało przekroczone. Jednakże rozpatrując stany wody na wodowskazie Warszawa-Nadwilanówka, we wrześniu 2020 zanotowano przekroczenie absolutnego minimum o 9 cm (stan 102 cm). Przepływy minimalne roczne (NQ) oscylują wokół wartości średniej (SNQ), a nawet wykazują nieistotną statystycznie tendencję do wzrostu. Natomiast minimalne stany wody (NW) wyraźnie opadają i jest to zmiana statystycznie istotna (α=0,05) wywołana pogłębianiem się koryta na odcinku warszawskim, a nie zmniejszaniem zasilania. W okresie 1951-2019 nie zaobserwowano wzrostu czasu trwania ani pogłębienia deficytów niżówek. Obserwowane w ostatniej dekadzie niżówki letnie z 2019, 2012 nie osiągają rozmiarów zbliżonych pod względem czasu trwania i objętości deficytu do średniej niżówki wyznaczonej z wielolecia 1951-2000. W wieloletnim przebiegu czasów trwania i objętości deficytów niżówek letnich nie notuje się istotnych trendów, co świadczy o stabilnym ustroju przepływów niżówkowych półrocza letniego. A dotychczasowy rekordowy najniższy przepływ historycznej niżówki letnio-jesiennej z 1921 roku dla Wisły w Warszawie nadal nie został przekroczony.