Ocena obciążeń obszaru wynikających z zanieczyszczeń antropogenicznych stanowi istotny wskaźnik w procesie określenia udziału imisji w zmniejszaniu plonów rolniczych. Pomimo gwałtownego zmniejszenia wszelkiego rodzaju zanieczyszczeń powietrza przeważa opinia, że imisja wciąż występuje, choć w formie ukrytej, i to na skalę istotną ekonomicznie. Dowiedzenie rozmiarów tej skali jest trudne zarówno pod kątem ekonomicznym, jak i technicznym. Dlatego opracowywane są metody pośrednie oceny stopnia zanieczyszczenia, jednak poziom ich wiarygodności wykazuje zasadniczą niewydolność. Określenie stężeń substancji zanieczyszczających tymi metodami jest kosztowne i pracochłonne, a także wymaga współpracy z rozbudowaną siecią komputerową. W niniejszej pracy określono zawartość SO2 w atmosferze, gdyż związek ten ma największy udział w zanieczyszczaniu powietrza. W celu wykonania pomiarów wykorzystano wybrane metody, które określiły przedział stężeń siarki i azotu oraz poziom stężenia SO2 i tempo jego usuwania, by wyeliminować kosztowne i pracochłonne metody używane dotychczas. W niniejszej pracy porównano dwie metody bezpośrednie: sorpcyjno-kumulacyjną oraz chemiluminescencyjną. Ilość SO2 stwierdzona za pomocą metody sorpcyjno-kumulacyjnej w pojedynczych okresach była kilkakrotnie większa od ilości zmierzonej przez stację AMS Leles. Wyniki obrazują relatywnie duże różnice między obiema metodami pomiarowymi. Powyższe metody mogą zastąpić kosztowne i pracochłonne metody intensywne.