Dostępność różnych miejsc w przestrzeni publicznej wywiera istotny wpływ na udział obywateli w życiu publicznym. Jakość dostępu do krajobrazów i budnków w mieście nabiera specjalnego znaczenia w kontekście ostatnich trendów demograficznych w krajach rozwijających się, takich jak starzenie się społeczeństwa, malejące wskaźniki urodzeń i postępująca urbanizacja środowiska naturalnego. Tworzenie bardziej elastycznego otoczenia miejskiego stanowi instrument ułatwiający integrację społeczną i włączanie się w życie publiczne, zwłaszcza ludziom z ograniczeniami ruchowymi, zamiast odcinać ich od społeczności poprzez rozszerzanie usług socjalnych. W niniejszym artykule autor prezentuje opartą na badaniach metodologię oceny dostępności przestrzeni publicznej w dużym mieście. Oryginalność metody polega na umożliwieniu osobom niepełnosprawnym odgrywania czynnej roli ekspertów w ocenie dostępności zgodnie z wypracowanymi narzędziami tej oceny. Użyta metodologia pozwala wartościować dostępność w różnych skalach – w skali krajobrazu miejskiego, w skali bydunków i w skali ich wnętrz. Prezentowane stadium przypadku dotyczące Singapuru bada jakość dostępu ludzi do przestrzeni publicznej, stacji metra, hoteli i kawiarni. Jako rezultat swego stadium autor rekomenduje poprawę dostępności w mieście przez podniesienie jakości środowiska miejskiego i projektów architektonicznych, aktualizowanie przepisów budowlanych, a także aranżowanie przestrzeni i wznoszenie budynków o charakterze otwartym. Studium przedstawia kompleksowy plan działania służacy eliminacji barier w specyficznym środowisku Singapuru i w innych miastach. W konkluzji prezentuje model narzędzia monitorującego dostępność i program naprawczy, które ułatwić mają tworzenie środowiska miejskiego odpowiadającego potrzebom społecznym.