Pobieranie prób metodą Wolmana [1954] jest metodą najczęściej używaną do oceny rozmiaru powierzchniowych osadów dennych w strumieniach o dnach żwirowych. Badania przyniosły różne wyniki u poszczególnych badaczy w rezultacie pomiarów powtarzanych w tych samych korytach przy użyciu tej metody. Prześledzono potencjalne różnice w rozkładzie próbek żwirowych i powiązanych percentylach wielkości ziarna (D₁₀, D₅₀ and D₉₀) pomiędzy dwoma geomorfologami rzecznymi oraz dwoma prowadzącymi badania studentami niemal bez doświadczenia w trzech odcinkach koryt i jednym progu żwirowym. Przy porównaniu ustaleń wszystkich badaczy biorących udział w doświadczeniu stwierdzono, że żadna z badanych lokalizacji nie zapewniła statystycznie jednolitych rozkładów rozmiaru cząstek i odpowiadających im percentyli. Próbki doświadczonych geomorfologów rzecznych były bardziej spójne dla odcinków rzek ze stwierdzonym najszerszym zakresem rozmiaru cząstek; testy wykonane po przeprowadzeniu analizy wariancji udokumentowały znaczne różnice dla progu żwirowego oraz niższego poziomu odcinka koryta. Mediany rozkładów cząstek dla progu żwirowego były takie same dla trzech spośród czterech badaczy; czwarty uczestnik eksperymentu prawdopodobnie uwzględnił także grubsze cząstki osadzone między korytem a progiem. To sugeruje, że 100 próbek najprawdopodobniej wystarczy jedynie w przypadku oceny D₅₀ oraz osadów jednorodnych (tj. dobrze sklasyfikowanych progów żwirowych). W każdym innym przypadku, aby otrzymać zawężone granice pewności powiązanych percentyli wielkości ziarna, należałoby zgromadzić znacznie większy zasób cząstek ze żwirowych/otoczakowych koryt strumieni.