W niektórych częściach polskich Karpat łąki o wysokich walorach przyrodniczych użytkowane są tylko ze względu na dopłaty rolno-środowiskowe lub w ramach zabiegów ochrony czynnej na obszarach chronionych. Z powodu spadku pogłowia zwierząt gospodarskich problemem jest zagospodarowanie biomasy. W Pienińskim Parku Narodowym część zebranego w sterty siana jest spalana. Celem pracy była ocena wpływu punktowego spalenia dużej ilości siana na roślinność i glebę oraz ocena możliwości wykorzystania tego sposobu dla zachowania wielogatunkowych zbiorowisk łąkowych. W 1997 r. na 17 powierzchniach spalono zebrane w sterty siano. Na tych miejscach w latach od 1998 do 2001, a następnie w 2014 dokonano analizy składu gatunkowego roślinności i podstawowych parametrów glebowych. Podczas pierwszych czterech lat nastąpił znaczący wzrost zawartości przyswajalnych form fosforu i potasu oraz odczynu gleby. W rezultacie, na początku, zaobserwowano zwiększony udział roślin bobowatych. W następnej kolejności nastąpił wzrost udziału traw. Po 17 latach parametry glebowe na powierzchniach wypalanych były zbliżone do parametrów gleby w otoczeniu. Nie stwierdzono także odrębności składu gatunkowego roślinności na powierzchniach wypalanych, jednakże niektóre powierzchnie wyróżniały się fizjonomicznie od otaczającej roślinności. W konkluzji stwierdzono, że w uzasadnionych warunkach spalanie siana może być wykorzystane w ochronie zbiorowisk łąkowych.